Onca yokluk içinden

Mavi gözlerde umut

Mavi enginde huzur

Ziyalar çoluk çocuk 

Altın güneşten al al

Çıkarken binlerce nefer

Semada mütebessim 

Ay yıldızıyla hilâl

Nahif toprak bağrından

Yükselen şühedalar

Varın , verin müjdeyi

Silinmiş tek tek hain 

Silinmiş soysuz düşman

Yurdumun nefesiyle

Amasyalar Sivaslar

Erzurumlar tüm canlar

Dağ , tepe , ova , deniz

Mukaddes sedasıyla 

Bir bir silkinmiş yazgı

Hasta denen milletten

Dirilmiş Türk aslanı

Dirilmiş Anadolu

Yazılmış kutlu destan

Yurdun dört bir yanından

Haykırmış masum vatan

Ve işte doğmuş şafak

Doğmuş ebede al bayrak

Kutlu olsun şanımız 

Kutlu olsun bayramımız

Âleme açılsın kucaklar

Şahlansın işte yine

Şahlansın yirmi üç nisanlar !..

   Sibel Çakcak

Her mahalleden yükselirdi buna benzer sesler” Önüm arkam sağım solum sobe” en doğal en çocuk halleriyle mahalleyi çınlatırdı sesler, heyecanla oynanan çocuk oyunlarından biriydi saklambaç..

Tek sıra halinde dizilir, iki kişi el ele tutuşur ‘ aç kapıyı bezirgan başı bezirgan başı kapı hakkı ne alırsın arkamda ki yadigar olsun” sözleri bir türkü havasında söylenerek oynanan bu oyun daha dün gibi hafızamda ve birde çizgi oyunu... Bir anda çocukluk günlerime gittim; kiremitin kenarı ya da tebeşirle çizgi çizerdik, çizgi oynardık. Ne zevkli bir oyundu. Küçük çakıl taşlarını toplar hepimiz yere oturur taş oynardık, beş taş vardı. Yeni evlendiğim zamanlar evimizde televizyon yoktu, taş toplardık taş oynardık beraber. Evde bir beraberlik bir iletişim vardı o vakitler.

Her mahallede yakan top oynanırdı, anneler evden seslenirdi; “çabuk eve şimdi  baban gelecek” diye. Köşe kapmaca, körebe ve istop’un zevkine de diyecek yoktu.

Karton bir kutuyu yan çevirip arkasından gölge oyunları oynatırdık mahallenin bir köşesinde..

 Hacivat Karagöz bir de İbiş karekterleri ve bitmeyen arkası yarın gibi hikayeler..

Arkası yarın dedim ya; küçük bir radyomuz vardı o geldi aklıma, babam ajans dinlerdi. Günlük takip ettiğimiz o kıymetli  Radyo tiyatroları ve “Tomris Oguzal”... Hala sesi kulağımda..

İlçemizde tek tük bazı evlerde televizyon vardı, evlerin çatılarında antenlere uzun uzun bakar televizyonun nasıl bir şey olduğunu tahmin etmeye çalışırdık.

Anadolu'nun küçük bir ilçesiydi yaşadığımız yer, çok yokluk gördük lakin  hayallerimizi süsleyen anılar biriktirdik bugünlere..

Ya bugün ! Okul bahçesi dışında gören var mı o çocukları ?

Nerde kaldı o çocuklar?!...

Her sokakta sesi vardı

Nerde kaldı o çocuklar

Herkes onları tanırdı

Nerde kaldı o çocuklar

Yerde yuvarlarken misket

Dönerdi arada sohbet

Sokaklar onlara hasret

Nerde kaldı o çocuklar

Şimdi bir internet çıktı

Bütün beyinleri yıktı

Silinmez izler bıraktı

Nerde kaldı o çocuklar

İstop deyip koşarlardı

Baş oyun yakan top vardı

Hani takım kurarlardı

Nerde kaldı o çocuklar

Yağ satardı bal satardı

İp atlayıp ip tutardı

Elde çomak met atardı

Nerde kaldı o çocuklar

Eski pantul yırtık gömlek

Dikişi var ilmek ilmek

Elindeydi çanak çömlek

Nerde kaldı o çocuklar

Büyük söylerken dinlerdi

Derdi var iken inlerdi

Sokakta türkü söylerdi

Nerde kaldı o çocuklar

İhanet olsa şaşardı

Vatan dedi mi coşardı

Çuval içinde koşardı

Nerde kaldı o cokullar

Kağıdı kalemi yoktu

Sevinci alemden çoktu

Sevgiyle maziye baktı

Nerde kaldı o çocuklar

Oynar ilen çelik çomak

Sevinci var idi ramak

Lügatında yok ağlamak

Nerde kaldı o çocuklar

Düşer dizleri kanardı

Kendini yiğit sanardı

Yurt için taze çınardı

Nerde kaldı o çocuklar

Bazen hırçın bazen asi

Tabirsizdi her rüyası

Oynarlardı kız taklası

Nerde kaldı o çocuklar

Her biri taze çınardı

Hayal dünyaları vardı

Aşık toplar oynarlardı

Nerde kaldı o çocuklar

Yakuti devretti çağı

Çoktan geçti çocukluğu

Bez bebektı oyuncağı

Nerde kaldı o çocuklar

Hacer Alioğlu Yakuti

Bakışlarından baharı hiç kaçırma çocuk!

Güneşin doğuşu gibi olsun gülüşlerin

Hüzün dolmasın göz bebeklerine çocuk! 

Her mevsim çiçekler açsın ellerinde..

Sen düşünme derdi kederi, kışları çocuk

Kuşlarla yarışsın, uçurtmaların göklerde

Kelebekler konsun masum yüregine

Mutluluğu sende görsün büyükler çocuk!

Çamur da kum da oyna, ellerin kirlensin

Yeter ki güzel yüreğin, temiz kalsın çocuk!

Hayallerin olsun geleceğe dair, hiç bitmeyen

Barış olsun, huzur olsun, sayende çocuk!

Bahriye Gürpınar Geredeli

Bir çocuğum ben

Gözleri yaşlı, kalbi hüzünlü, ruhu yorgun

Çocuk olmanın en güzel halinde ruhum dağıldı benim...

Paramparça oldu.

Parçaları aradım yıllarca

Her gördüğüm yüzde,

Her okuduğum sözde,

Her izlediğim filmde,

Bulurum sandım, ama bulamadım.

Büyüdükçe küçüldüm...

Zaman geçti ben aynı kaldım.

Kalbimi defalarca yaraladılar..

Bir gün dedim ki!

Bu çocuğu kendim büyüteceğim.

Onun saçını ben okşayacağım.

Ona çikolata ben alacağım.

Onun elinden tutacağım, parka ben götüreceğim.

Ben bir çocuğum 

Kendi elini tutan, kendine arkadaş olan, kendine anne olan...

23 Nisan bayramı

Ülkemiz çocuklarının çok sevdiği

Dünya çocuklarını imrendiği

23 Nisan çocuk bayramı. 

Çocukların  mutluluk bayramı

O siyah önlüklerimiz beyaz yakalarımız. 

Yoklukla varlık arasındaki mutluluklarımız.

 O güzel bayramlarımız.

Annelerimiz 

Öğretmenlerimiz 

çok mutluyduk hepimiz. 

Her evde bir telaş bir heyecan vardı.

 Okularda bir koşuşturma yaşanırdı. 

Çuvalar urganlar hazırlanır yumurtalar haşlanır. 

Köy oyunları hazırlanır.  

Herkes bir görev alır. 

Sınıflar süslenir herkes becerisini gösterir. Renkli renkli kağıtlar kesilir fenerler kurbağalar camlara duvarlara asılır.

 Bayraklar al al dalgalanır işte o gün 23 Nisan dır. 

Şiirler marşlar canı gönülden okunur. 

Elde bayrak sokaklarda dolaşılır. 

Herkes sokaklarda 23 Nisan çocukları  alkışlanır.

Ümran Yavaş TEPECİK